غذاهای با منشاء گیاهی به عنوان ترکیب پیچیده ای از مواد طبیعی با اثرات آنتی اکسیدانی شناخته شده اند.
چنین فعالیت آنتی اکسیدانی به نظر می رسد که ارتباط نزدیکی با پیشگیری از بیماری های دژنراتیو مانند سرطان، بیماری های قلبی عروقی، تصلب شرایین و روند پیری دارد.
دانه های کنجد حاوی گروهی از ترکیبات فنیل پروپانوئیدی به نام لیگنان ها هستند که یک مکانیسم دفاعی آنتی اکسیدانی غیر آنزیمی ذاتی در برابر گونه های فعال اکسیژن هستند که نقش حیاتی در ارتقای سلامت دارند.
در سایت آرادبرندینگ میتوانید راجب جزئیات بیشتر خواص کنجد قهوه ای اطلاعات کسب کنید.
لیگنان های کنجد خواص دارویی مختلفی دارند، به عنوان مثال. فعالیت آنتی اکسیدانی، فعالیت ضد تکثیری و مسئول افزایش فعالیت آنتی اکسیدانی ویتامین E در سیستم های پراکسیداسیون لیپیدی، کاهش سطح کلسترول، افزایش آنزیم های اکسیداسیون اسیدهای چرب کبد و نشان دادن اثرات ضد فشار خون.
جدا از لیگنان‌های کنجد، دانه و روغن کنجد حاوی ترکیبات فعال بیولوژیکی مهم دیگری مانند ویتامین E (همولوگ‌های توکوفرول)، به‌ویژه γ-توکوفرول هستند.
لیگنان ترکیبی از لیگنین است، نامی عمومی برای ترکیبی که از دو مولکول p-هیدروکسی فنیل پروپان حاصل می شود.
این گروهی از فنولیک های گیاهی مهم را تشکیل می دهد که با جفت شدن دو واحد فنیل پروپانوئید (C6-C3) توسط پیوند بین موقعیت های β در زنجیره های جانبی پروپان مشخص می شود.
دو گروه عمده از لیگنان ها در دانه کنجد وجود دارد، لیگنان های محلول در روغن و لیگنان های محلول در آب گلیکوزیله. سزامین، سزامولین، سزامینول، سزامولینول و پینورزینول لیگنان های محلول در روغن اصلی در کنجد هستند.
لیگنان های گلیکوزیله اصلی عبارتند از سزامینول تری گلوکوزید، پینورزینول تری گلوکوزید، سزامینول مونوگلوکوزید، پینورزینول مونوگلوکوزید و دو ایزومر پینورزینول دی گلوکوزید و سزامینول دی گلوکوزید.
سزامین و سزامولین به‌عنوان لیگنان‌های اصلی دانه کنجد در کنار سزامینول در نظر گرفته شده‌اند که در مطالعات بعدی نیز به‌عنوان لیگنان مهم شناخته شده است.
گزارش شده است که این اجزا دارای خواص منحصر به فردی هستند، مانند کمک به کاهش لیپیدهای خون و سطوح اسید آراشیدونیک، همچنین با مهار جذب و سنتز کلسترول به طور همزمان در موش، در کاهش سطح کلسترول نقش دارند.
عملکرد ضد التهابی و فعالیت های تعدیل کننده ایمنی دارند گونه‌های کنجد هندی حاوی مقادیر بالایی سزامین (2.45 میلی‌گرم در گرم در یک دانه) و سزامولین (1.10 میلی‌گرم در گرم در هر دانه) هستند (داده‌های منتشر نشده).
لیو و همکاران [32] 1520 میکرومول سزامین از کل محتوای لیگنان 2180 میکرومول 100 گرم در 1 دانه را گزارش کرد.
- منابع:
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.